E3 prijs harelbeke

Wegens een geringe interesse ( zomeruur , voorspelde weer , of de hunker naar drank en vrouwen in het plaatselijke tennisgebeuren zal er wel voor iets tss zitten waarschijnlijk ) ,spraken Pieter , Steven en ikzelf af om op zondag de E3 prijs in Harelbeke te rijden . Dus , afspraak om 8.00 uur ten huize Boute , klaar om de vlaamse ardennen te overwinnen . Maar Stevens vrouwtje had net de nacht gehad , en Steven kon niet zomaar de benen nemen net toen ze thuiskwam . Wat hij nog allemaal moest doen is niet helemaal duidelijk en heeft hij eigenlijk ook niet veel uitleg over gegeven , dus laten we dit in het midden ! Maar na een 10-tal minuutjes gewacht te hebben was hij daar uiteindelijk toch , duidelijk nog nagenietend van datgene wat wij niet precies weten .
Alle fietsen in de camionette , mooi vastgemaakt en wij op weg naar Harelbeke . Op de site van de E3-prijs zagen we lovende kritieken dat het parcours goes uitgepijld was , maar de aanduiding van de plaatselijke sporthal van waaruit we moesten vertrekken , dat was andere koek ! Waarom steken ze die dingen toch altijd zo goed weg ? Nu niet getreurd , we vonden het , schreven ons in , en tot onze grote verbazing , of misschien ook niet , werden we direct aangeklampt door enkele vrouwelijke leden van wielerclub “de pions” om ons , inderdaad , extra informatie te vragen . Was het onze outfit die het hem deed , waren het onze looks ? Of was het misschien gewoon het feit dat we tussen al die ruige coureurs er nogal betrouwbaar uit zagen , wie zal het zeggen ?
Wij gingen dus vol goede moed en lichtjes zwevend het parcours op . Na een reeds een 5-tal ongelukkigen te hebben gezien die een lekke band hadden , was het net voor de eerste hellingen aan mijn beurt . Nu , de teller van mijn fiets stond reeds dik boven de 2000 km , en het was mijn eerste lekke band in mijn prille koers-carrière . Na een formule-1-waardige bandenwissel trokken we weer op pad op zoek naar de eerste hellingen . Die kwam er in “Zulzeke of all places” maar werd eigenlijk volgens het roadbook nog niet als helling gecatalogeerd . Dus ondergetekende er voor de eerste keer af . Na de samensmelting van ons 3-koppig peloton , daalden we tegen een gezwinde 65 km/u af richting Kapelberg . Daar moest ik er een tweede keer af , jawel er zijn nog zekerheden in het leven !
In de afdaling van de kapelberg naar de Patersberg werden we opgejaagd door een koersdirecteur van Gerolsteiner die ons , en wij reden toen een slordige 60 km/u , rakelings voorbijscheurde met een prof van de desbetreffende ploeg in zijn zog . Nadat die zot ons gepasseerd had konden we de Patersberg aansnijden . Pieter en Steven reden met ogenschijnlijk gemak , maar het deed ook wel zeer vertrouwden ze me achteraf, op de kasseien naar boven , terwijl ikzelf , Boonen van de dag ervoor indachtig , het gootje aan de linkerkant van de weg nam , dat reed nl iets comfortabeler , het was zo al erg genoeg ! Op de helling zag ik verschillende coureurs af stappen , en dat sterkte me om, ondanks een pols van bijna 200 , zeker niet af te stappen . Bijgevolg raakte ik al rijdend boven , nou ja rijden , net snel genoeg om niet om te vallen !! ( nu , ik kan je het verzekeren 20.6 % is niet niks ! )
Steven en Pieter stonden me boven op te wachten en na enige felicitaties van hen te hebben ontvangen , waarvoor mijn dank , zetten we tocht verder , kwestie van niet koud te krijgen .Want na 3 km pas was de Oude Kwaremont aan de beurt . En is me dat “One bloody fucking sucker” ! Lang niet zo steil als de patersberg , maar veel langer , en spleten tussen de kasseien als die van een gepensioneerde prostituee ! En bij wijze van recuperatie een klein afdalingetje tot aan de grote baan, remmen om ze over te steken en dan 4 km vals plat naar omhoog en tegenwind naar de bevoorrading . Daar wachtten trouw mijn twee companen . Ze haaden reeds tijd genoeg gehad om een 3-gangen menu naar binnen te spelen , maar moesten het stellen met een sportdrankje , sinaasappelen en wat koeken .
Nadien volgden nog de Kluisberg en de Tiegemberg met , en ik val in herhaling , wachten voor Steven en Pieter tot gevolg , Eens de bergen bestreden , de laatste 2 met veel pijn in de benen en zuiver op wilskracht , konden we de terugkeer aanvatten naar Harelbeke (Hoera !!). Na wat getemporiseerd te hebben begon het weer wat beter te gaan , en werkten we de laatste 10 km toch nog af aan een mooie 30 km/u . Het was van mijnentwege verstand op nul , niet denken aan de pijn in de benen , en vooral niet meer kleiner schakelen !
Eenmaal terug op de parking stelden we vast dat ik , in mijn haast om nog vlug even mijn muts uit de wagen te halen , de sleutel netjes op de achterdeur had laten zitten ! Wat is België toch een veilig land hé !! We trakteerden onszelf op een welverdiende douche en gratis broodje gehakt en reden moe maar voldaan terug naar huis !